Er wordt steeds opnieuw van alles opnieuw ontworpen omdat de tijd dat gevraagd, zoals ook Piet
Vroeger was traditie-Piet zwart
en knecht met roe en zak
en dom of eng of echt heel echt
of gewoon m'n slome broer of oom.
Nu wordt Piet
al krijgt (hij, zij, gender) alle kleuren
met verve zwart gemaakt.
Mn oom haakt af, houdt niet van anders
verandert sowieso nooit van standpunt.
M’n slome broer ziet dat niet zo.
Wat verandert er nou,
al is ie blauw gestreept of schoorsteen-vuil.
Ik ben toch die Piet?
Van binnen verander ik niet.
Wat een gelul
over Piet 2.0.
©november 2016 | reginehilhorst.nl
Minder, minder
Er is ruimte genoeg!
Als we ons maar schikken.
Kwestie van marktgericht- en oplossingsgericht-denken.
Kwestie van natuurlijke selectie en weten waar je staat.
Zo passen er, bij elkaar gepakt
- en in het aanzien minder groots dan wij -
heel veel lijven op een boot, op een wagon of in een kamp.
En achter tralies stoppen we gewoon alle andere engerds
die ons dreigen te bedreigen met hun ander soort van zijn.
(Komt dat zien voor maar 2 tientjes of 50 eurootjes per gezin)
Dan blijft er ruimte genoeg voor ons soort
kunnen we zelfs nog zelfgenoegzaam groeien
warm wentelend in ons groot gelijk
zonder angsten bouwen aan onze blanke 4e rijk
Luister liever naar Ashley Hoekerd die iedereen ruimte gunt en juist wil delen
zachte elementen op straat
Op straat gevallen
op stenen tegels
Knie onvriendelijk
knie kapot
Ik riep nog
tegen vastberaden klinkers
vang me zachtjes
veer nou mee
Maar nee.
Knie brak krijsend op keiharde klinker
Huilen weerkaatst tegen botte muur
tot zacht snikken
Echo van pijn
Maar in de toekomst is dat misschien anders
want Aninka Sempel wil zachte elementen aan het straatbeeld toevoegen
Wil met zijn producten graag voor verwarring zorgen bij de kijker
Verpakt
Zien is kennen zonder vragen
veilig wiegend want ons kent ons
Een bank is een bank
een kussen een kussen
een pallet, een pallet
een vuilniszak, een zak vol vuil
Nestelend in een donzen “zo is het”
wensen we zorgeloos te slapen
dromend dat morgen herkenbaar is
Een bank is een bank
een kussen een kussen
een pallet, een pallet
een vuilniszak, een zak vol vuil
Maar
verpakt zijn de dingen
soms niet wat ze lijken
en is morgen geen schijn van vandaag
Zo werd ik vanmorgen wakker
met mijn hoofd op een gevulde vuilniszak
op een leren pallet als bank
Toch had ik wonderwel goed geslapen
Uit mijn oude transistor ploepen zomaar twee sneetje geroosterd brood.
Het leven gaat verder dan het waarneembare of het beeldende.
Rear Window 2.0
Er staat een vrouw achter een keukenraam.
Ze staart naar me. Ik staar terug.
Tussen haar en mij ligt zo’n veertig meter.
Toen ik opkeek van mijn laptop, stond ze daar ineens.
Ik woon allang in deze buurt, maar had haar nog nooit gezien.
Ze staart naar me. Onbewogen.
Door het opgestijfde grijze kapsel glimt haar schedel.
Ze heeft geen “ hand-door-het-haar-haar,” want dan zou het, zeker weten, breken.
Ze ziet bleek. Alsof ze net uit een vrieskist komt.
Haar mond staat de hele tijd open.
Eerst dacht ik dat ze iets tegen me wilde zeggen, maar blijkbaar niet.
Misschien is haar kaak, vanwege die diepvries, nog zwaar bevroren en dan i
s praten ook lastig.
Ziet ze mij eigenlijk wel?
Ze staat daar toch niet stilletjes te versterven?
Is dit haar noodkreet: “ Red me toch!”
Ik krijg het ineens Spaans benauwd en begin wild te zwaaien, vol gene denkend
aan mijn eigen moeder, die ik zwaar verwaarloos. Ik open het raam roep:
“Joehoe, mevrouw ! “ Geen teken van leven, geen enkele sjoege.
Ik ren naar beneden, naar buiten, klim over de schutting, naar die overbuurvrouw
met dat kale haar, die ik nog nooit in levende lijve-
Ze staat er niet.
Er staat wel een soort dode sprietenplant op een krukje met een kleed, voor het raam.
Dat zulke ouwe meuk me zo kon bedonderen!
Boos bel ik aan.
Een bloedmooie vrouw doet open.
Ik staar haar aan. Zij staart terug en zegt diep: “ Ja?”
Mijn mond staat open, dat voel ik.
Stilletjes sterf ik, terwijl ik stamel, dat ik dacht dat haar plant een bleke vrouw was,
die uit een diepvries..
Haar groene ogen worden groot. Ze deinst naar achteren.
Ze roept tegen een Tommy, dat die starende vrouw van de overkant echt gek is.
Tattoo-Tommy vult grommend de gang, tilt me op en zet me over de schutting,
Hij schreeuwt dat ik een vuile pot ben en voortaan maar naar mijn eigen navel moet staren
i.p.v. naar zijn bloedmooie vrouw, want anders..
Ik staar nog heel lang naar de groen uitgeslagen schutting.
Voor een andere kijk voorbij de verbeelding Nynke Rixt-de Jong
is bang dat technologie in huis ons te veel gaat sturen
is je dat echt overkomen?
Waar Ik woon wil ik lekker leven
zonder overbodige digi-dingen
zonder technologisch luxe- gegoochel
en dat kan overal zegt Femke de V.
Dus
gewoon
overal en altijd
ongestoord, prikkelvrij
Slapen baden, werken en koken
Met een primus brander kan dat prima
en met waterleiding-loos water uit een zak
en een afvoer hoef je heus niet
wel een bed met een soort windscherm
maar dan zonder wind…
nou ja
laat Femke het zelf maar zeggen