Dit speciaal voor deze avond geschreven gedicht gaat niet letterlijk over gaten vullen in de stad, maar het gaat wel over reconstructie. Zoals de stad een organisme is, zo is mijn pleegdochter dat ook. En zoals de stad rampen kende, zo kende zij ze ook. Ook zij heeft plekken waar gaten vallen, die stuk voor stuk met aandacht en zorg zo toekomstbestendig mogelijk gevuld moeten worden.
Dat ze gewoon klein begon en
groeide tot ze niet groter kon.
Dat is de makkelijke versie.
Maar groeien ging niet altijd goed
het stokte zelfs een jaar of twee
in laten we het crisistijd noemen.
Ze ademde gebrek aan samenhang
waar elke ruzie onbesproken bleef
en nieuwe ruzie telkens op de loer lag.
Waar ze regelmaat en wijsheid zocht
vond ze die niet. Nee, op de mavo past
geen astronomie, geen filosofie.
Een ellips teken je met twee pinnetjes
en een touwtje. Dat gaf nog enig houvast.
Net als het krassen. De omtrek van de taille.
Nu is ze 17. Eten is niet langer om te groeien
maar om gezond te blijven. Om met beleid
gewoontes af te breken en weer op te bouwen.
Moes Wagenaar